Bestariusz A-Z

Dżuma Andromeda

L

-brak-

Dżuma Andromeda

M

Mul – magiczny stwór – wielka, galaretowata maź; najczęściej w kolorze fioletowym, granatowym i zielonym; żyją na bagnach i lubią jeść… wszystko.

Rys. By nathenne

Dżuma Andromeda

N

-brak-

Dżuma Andromeda

O

Oscop – wielki ptak drapieżny z ostrym i długim dziobem haczykowatym, oraz wielkimi szponami, doskonałymi do rozrywania mięsa; ma ogromne skrzydła, a jego pióra bardzo trudno wyrwać i są pokryte dziwną szarawą warstwą, która sprawia, iż są bardzo mocne i można powiedzieć twarde, a przy tym lekkie i pozwalające ptaku latać z niezwykłą gracją; ich upierzenie ma najczęściej kolor ciemnoszary lub białawy, ale szara warstwa porastająca ich skrzydła w okresie przejścia z młodego ptaka na dorosłego, nadaje im kamienną barwę; żyją samotnie w górach i żywią się upolowanym przez siebie mięsem lub padliną, choć gdy chodzi o padlinę czy polowanie na duże zwierze to łączą się w niewielkie grupy; ptaków tych nie jest bardzo dużo, chociaż właściwie nikt tego nie zbadał, gdyż trudno je złapać; niegdyś ich poprzednicy, którzy byli znacznie mniejsi żyli razem z harpiami leśnymi i górskimi, jednak nie wiadomo czy nadal tak jest.

Rys. By nathenne

Dżuma Andromeda

P

Pancernik – charakteryzują się obecnością (na grzbiecie) płytek kostnych pokrytych warstwą rogową, rzadką sierścią na górnej części ciała i bujnym owłosieniem spodniej; pancerniki są przede wszystkim mięsożerne; żyją na pustyniach (odmiana pustynna) i w dżunglach.

Pegaz Biały - Zwierze to swoim wyglądem przypomina konia, choć może bardziej szlachetnego, i zapewne byłoby nim, gdyby nie mały szczegół: z jego grzbietu wyrastają piękne łabędzie skrzydła, o rozpiętości ok. 8 metrów, będące w stanie unieść w powietrzu nie tylko swojego właściciela, ale także jeźdźca; jego sierść ma kolor biały (jak sama nazwa wskazuje), a kopyta mają srebrny odcień; Legendy ludowe mówią, że samo zobaczenie Pegaza przynosi szczęście, a gdy ktoś mu pomoże, zostaje nagrodzony złotą podkową; również włosom z jego ogona i grzywy przypisuje się magiczne właściwości; jako inteligentne stworzenia pegazy mają zdolność rozpoznawania prawdziwego charakteru i pozwalają dosiąść się tylko ludziom praworządnym i dobrym.

Pegaz Błękitny – Bardzo podobny do swojego kuzyna, pegaza białego, choć trochę mniejszy z delikatniejszym łbem i bardziej umięśnioną szyją i nogami; cały pokryty jest błękitnym puchem, jego grzywa i ogon są błękitne, również pióra u skrzydeł; Błękitne Pegazy nie przynoszą szczęścia i nie wiąże się z nimi przesądów, jednak z powodu ich puszystej, błękitnej sierści poluje się na niego, przez co jest go coraz mniej i jest na liście gatunków zagrożonych; żyje najczęściej w pobliżu jezior, gdyż musi co chwilę pić, natomiast jedzenia praktycznie nie potrzebuje, gdyż wystarczy, że zje 1kg owoców i starczy mu to na tydzień.

Pegaz Czarny – Tak jak jest biały jednorożec i czarny jednorożec, jest też biały pegaz i Czarny Pegaz; stworzenie to cechuje wielka inteligencja i spryt; posiada potężnie zbudowane ciało, przez co niestety nie może latać zbyt szybko; wygląda jak koń i jest cały czarny jak heban, a oczy ma koloru trucizny lub jak to inni nazywają: gnijącej zieleni; od konia odróżniają go dwa wielkie czarne skrzydła o rozciągłości 8m; Pegaz Czarny żyje w górach i wychodzi z ukryć jedynie nocą, gdyż światło dzienne razi jego delikatne oczy; jada mięso i owady, szczyci się również kanibalizmem – partnerka po zapłodnieniu przez samca, pożera go; nikomu jeszcze nie udało się oswoić twego pegaza i nikt nie dosiadł takowego, choć mawia się, iż pierwsi bogowie korzystali z jego pomocy ze względu na mądrość zbieraną przez setki lat – jest nieśmiertelny i może umrzeć tylko wtedy gdy go się zabije wykorzystując jednocześnie czar zniewolenia.

Pegaz Złocisty – Najszlachetniejszy z pegazów, stworzony przez stwórcę całego świata, jest najmądrzejszy, najpiękniejszy i najbardziej nieuchwytny; jego sierść, grzywa, ogon, kopyta oraz pióra na skrzydłach lśnią jak najszczersze złoto, a światło słońca załamuje się na nich i tworzy piękne złote odblaski; tych stworzeń zostało mało, jednak są one wyjątkowe i żyją z dala od istot ludzkich; potrafią mówić i myśleć tak dobrze, że niektórzy mogliby im pozazdrościć; pozwalają się dosiąść jedynie istotom w potrzebie o tzw. złotym sercu; biegają z ogromną szybkością i latają z wielką gracją; zobaczenie ich w lesie lub na niebie tak jak normalnego stworzenia liczy się z cudem… choć cuda się zdarzają.

Puszczyk Ilwo – duży ptak drapieżny żyjący w samotności; ich upierzenie jest brązowawo białe, a samice są znacznie większe od samców. Żywią się leśnymi gryzoniami i drobnymi oraz średnimi ptakami; bardzo lubią mięso zmarłych trolli, więc podczas bitew, w których udział biorą trolle, można zobaczyć stada tych ptaków.

Dżuma Andromeda

R

Reptil – Stworzenie często mylone z jaszczurką, co całkowicie mija się z prawdą, gdyż to zwierzę to o wiele groźniejszy krewniak Elwara; Mimo niewielkiego wzrostu (18cm z głową) to stworzonko potrafi powalić 4 razy większego przeciwnika, głównie dzięki doskonale opracowanej pracy w grupie; w jednym stadzie może być do 50 (lub więcej) osobników, a przewodzi nim kilka samców, których od samic odróżnia nie wzrost tylko czerwony pasek po obu stronach pyszczka; żyją w lasach i żywią się mięsem, które same upolują; ich skóra pokryta jest bardzo małymi łuskami i jest prawie nie do przebicia, jednak myśliwi raczej rzadko polują na Reptile, gdyż grupa Reptilów jest doskonale zorganizowana i nigdy nie ucieka z pola walki.

Dżuma Andromeda

S

Salwary Olbrzymie – jaszczury, czarne z niewielkimi oznakami żółtego cienia; są ogromne, samce do 10 metrów (od pyska do końca ogona), a samice 8 metrów; gdy salwara dorośnie to żółte oznaczenie znika, a czarny kolor robi się wyblakły; mają czarne ślepia, które wypatrzą wszystko; żyją na bagnach i są bardzo drażliwe, oraz nerwowe, a tego, który je zdenerwuje zjadają; żywią się padliną oraz tym, co uda im się upolować, czyli ptakami, rybami, gryzoniami i wieloma innymi zwierzętami.

Serwal – To jeszcze jeden kuzyn Elwara, choć wielu wykłóca się, że to stworzenie pochodzi bardziej od Dewona ze względu na swój wygląd; jest potężnym stworzeniem o 1m od ziemi do grzbietu, który jest u niego wyżej od głowy, której nie może za wysoko podnosić ze względu na kolce i mięśnie; potężne ciało – najczęściej w kolorze zielonym, czerwonym i czarnym - pokryte jest grubą skórą, na co w niektórych miejscach narastają łuski, natomiast na samym grzbiecie znajdują się wielkie, ostre płyty, które ciągną się od czubka głowy do łopatek, a następnie od zada do końca umięśnionego ogona; jego podbrzusze jest również twarde w kolorze żółtawym, szarym lub jasnozielonym; łapy są mocno umięśnione z grubymi kośćmi, oraz wielkimi i ostrymi pazurami; łeb typowo smoczy z potężną czaszką, ostrymi kłami potrafiącymi zmiażdżyć kość udową człowieka, oraz nietoperzowymi uszami i dwoma kolcami wyrastającymi z brody; oczy Serwal są nieproporcjonalnie małe w porównaniu z resztą ciała, są osadzone po obu stronach czaszki jak u większości smoków i mają kolor czerwony lub czarny bez źrenic; dzięki specjalnym receptorom w oczach to stworzenie może widzieć w ciemności, jednak jasne światło może go razić, przed czym starają się go chronić łuskowate powieki; jego uszy, które często nosi położone poziomo, oraz uszy są bardzo czułe, dzięki czemu Serwal jest doskonałym myśliwym polującym najczęściej w nocy; żyje samotnie na obszarze górskim bądź lesie bagiennym; bardzo często drowy lub inne „ciemne” rasy wolące jeździć po ciemku lub mieć doskonałego wierzchowca i machinę do zabijania w jednym tresują Serwale i wykorzystują jako wierzchowce; to stworzenie jak najbardziej daje się oswoić jednak istotom dobrym rzadko się przyporządkowuje, gdyż woli ciemność, dlatego też najczęściej widzi się na tych stworach drowy.

Na powyższej ilustracji starożytny bohater drowów: Arbaal na Serwalu.

Sfinks – ma postać lwa z twarzą kobiety; potężnie zbudowane ciało, mające na ogół od 13 do 20 stóp długości (bez ogona), musi napawać obawą, jeśli nie przerażeniem; od pazurów do czubka głowy sfinksy mają około 6, 7 stóp; ich twarze są przystojne, wyglądające na mniej więcej 40 lat; jedynym, co odróżnia ich twarz od ludzkiej są dużo potężniejsze kły, mogące zadać poważne rany.

Młody sfinks

Surykata Pospolita - mały ssak; smukła sylwetka, wierzch ciała jasnopopielaty z czarnym, poprzecznym pręgowaniem; głowa biała, uszy czarne, a ogon żółty o czarnym końcu; jadają głównie owady oraz małe gady i płazy, a swą dietę uzupełniają pokarmem roślinnym; są bardzo popularne na pustyniach w górach i lasach, przez co są jednym z głównych dań podawanych na stołach ludzki ras.

Szpon – Duże stworzenie podobne do goryla, z długimi przednimi łapami umożliwiającymi szybkie bieganie i wspinaczkę. Jest bardzo zwinny, posiada ogromne pazury mogące przebić jednym ciosem zbroję płytową, dlatego przeciwko jego atakom nie liczy się pancerz fizyczny wynikający ze zbroi. Po walce z nim zbroja nadaję się tylko do naprawy.

Rys. by nathenne

Dżuma Andromeda

T

-brak-

Dżuma Andromeda

U

-brak-

Dżuma Andromeda

V

-brak-

Dżuma Andromeda

W

Wilk Pustynny – zwierzę to jest czymś pomiędzy wilkiem a kojotem, a jednocześnie osobną rasą, jednak przyjęła się nazwa wilka pustynnego bardzo trafna zresztą, gdyż żyją one na pustyniach w niewielkich grupkach; mogą wiele dni przetrwać bez jedzenia i wody korzystając tylko z zapasów, lub żując kaktusy; mają niezwykle wyczulony węch i słuch; jadają jaszczurki i padlinę; najczęściej spotyka się je w górzystych terenach pustyni, lub przy kaktusowych lasach, czy też zdziczałych oazach; żyją do 40, gdyż na pustyni trudno wyżyć dłużej; rozmnażają się bardzo często, choć 3/4 młodych nie przeżywa pierwszych dni i ginie – gdyby nie to, że tak często się rozmnażają to w ogóle nie było by ich już na świecie, a i tak bardzo trudno je spotkać.

Wilk Skalny – najstarsze osobniki (ok. 400 lat) mają ponad 2 metry w kłębie, choć rzadko dożywają tego wieku bądź chowają się w niedostępnych górach; są najczęściej w kolorach szarych i czarnych, ale ich niektóre odmiany występują w kremowych, pomarańczowych, a nawet granatowych; wielka paszcza pełna kłów i ogromne łapy to potężna broń, którą znakomicie się posługują; są sprzymierzeńcami wilkołaków, których uważają za swych braci z racji wyglądu po przemianie; żyją w gęstych lasach w górach.
Ważne: wilki skalne odznaczają się wielką mądrością i sprytem, więc nawet myśliwi wolą na te zwierzęta nie polować; przez to, iż dożywają 400 lat i dłużej nie rozmnażają się jak normalne wilki tylko od czasu do czasu jakaś para, która i tak potem więcej rozmnażać się nie będzie – wilki skalne wybierają sobie jednego partnera i to z nim / nią spędzają w stadzie lub poza nim całe życie.

Młody skalny wilk

Starszy od poprzedniego skalny wilk dość mocno poturbowany przez innego wilka

Wilk Śnieżny - Istota majestatyczna i niezwykle piękna; potrafi być dumny jak i zaborczy; wilk ten jest samotnikiem i łączy się w grupy dopiero podczas godów; na zaufanie tego przepięknego zwierzęcia trzeba sobie zasłużyć; na 200 sztuk zdarza się jedna potrafiąca porozumiewać się z elfami (lub inną rasą); idealni zabójcy w śnieżnym puchu praktycznie niezauważalni; wilk ten osiąga długość do ok. 200 cm, a w kłębie wynosi do 90 cm; żywi się małymi stworzeniami i ptakami, ale nie pogardzi oscopem; jego przysmakiem jest padlina z ilwo.

Wilk Zwykły – jest drapieżnikiem; osiąga długość do ok. 200 cm (od nosa do końca ogona), głowa i tułów 100 - 150 cm; ciężar 12 - 80 kg (typowo 40 - 50 kg); wysokość w kłębie wynosi do 90 cm; samce są większe od samic o ok.20%.; żywią się roślinożercami lub nieostrożnymi podróżnymi różnych ras, choć najbardziej lubują w mięsie surykat.

Wiwerna - Olbrzymie gady spokrewnione ze smokami; tak jak one groźne i tajemnicze; podobnie jak te najsławniejsze z istot są zrodzone z magii; zawsze jednak musiały żyć w cieniu ziejących ogniem „krewniaków”; mniejsze, słabsze, pozbawione zdolności mowy i rzucania zaklęć szybko odeszły w niepamięć wśród pisanych przez bardów historii; Wiwerna jest jak smok bez łap z lekko spłaszczonym pyskiem w kolorze od jasnego błękitu do indygo; żyją w morzach, oceanach, jeziorach, rzekach… wydawać by się mogło, że jest ich sporo, jednak prawda jest taka, że jest ich coraz mniej, ponieważ… wyżerają się nawzajem no i nie przestrzegają nigdy BHP i podczas zatapiania statków często same się topią lub przebijają masztem… no cóż… ryzyko zawodowe.

Dżuma Andromeda

X

-brak-